maandag 20 april 2015

Vrijdag-zaterdag 17-18 april: terug van arm naar rijk

Om 12.15u vertrekken wij naar de luchthaven van Yogyakarta voor de terugtocht naar België: wij zullen 28 uur en 4 vluchten onderweg zijn om uit de armoede van Indonesië terug te keren:
  • Een binnenlandse vlucht in Java van Yogyakarta naar Jakarta van 1.30u met Garuda Airlines. In Jakarta moeten wij onze bagage afhalen en terug inchecken voor de internationale vlucht naar Europa.
  • Een vlucht van +/-2u van Jakarta 800 km ten zuiden van de evenaar naar Kuala Lumpur in Maleisië, net ten noorden van de evenaar. Wij vliegen met KLM, een boeiing 777 type 300, maximum 405 personen aan boord. De vlucht wordt enerzijds vertraagd door 2 reizigers die ingecheckt zijn, maar niet op het vliegtuig zitten en dus moet hun bagage uit het ruim gehaald worden. Anderzijds onweert het bijna elke avond rond de evenaar en dus vliegt het toestel uitzonderlijk hoog tot 40000 voet of 12200m. Vandaag blokkeert een zwaar onweer de landing in Kuala Lumpur zodat wij 20 minuten toertjes maken vooraleer te landen. Ondertussen weerlicht en dondert het onophoudelijk rond het vliegtuig.
  • Na een oponthoud van 1u om van bemanning te verwisselen stijgen wij rond 23.30u plaatselijke tijd met hetzelfde vliegtuig weer op voor een vlucht van 12.40u over 10.200 km van Kuala Lumpur naar Amsterdam. Er is regelmatig matige tot  hevige turbulentie, vooral over Afhanistan. Zelfs het cabinepersoneel is verplicht te gaan zitten en zijn veiligheidsgordels aan te binden.
  • Tenslotte is er een korte vlucht van 30 minuten van Amsterdam naar Zaventem waarbij wij heel duidelijk het traject over Dan Haag, Rotterdam, de Westerschelde met de waterkering, Antwerpen en Brussel kunnen volgen. Wij zijn rond 10u in Zaventem, maar door een stiptheidsstaking van de douane en het drukte van het einde van de paasvakantie duurt het ruim een uur vooraleer wij de luchthaven kunnen verlaten.
  • Tijdens het ganse nachtelijke traject hebben wij over Sumatra, Maleisië, de Indische oceaan, India, Pakistan, Afghanistan, Iran, de Kaspische zee, Azerbeidzjan, Armenië, Turkije, de Zwarte zee, Roemenië, Hongarije, Slovakije, Tsjechië, Duitsland, Nederland en België gevlogen. De zon ( het daglicht) heeft ons maar heel langzaam ingehaald, wij vlogen bijna zo snel als de aarde draaide...

Wij zijn terug met onze voeten op de grond, maar vele vragen zullen in onze hoofden blijven spoken:

- zijn de miljoenen mensen in het zuiden die onze producten produceren zoals kledij, rijst, cacao, olie, bananen, ananas, scampi's, koffie, kobalt, ... niet onze moderne slaven ? Zij worden niet meer 'gedwongen om te werken', zij kunnen 'kiezen' tussen 12u per dag werken om niet te verhongeren of 'niets'. 
- Kunnen vakbonden in het zuiden helpen ?
- Mogen alle bossen verdwijnen, alle waterlopen riolen worden om de mensheid in zijn onderhoud te voorzien ?
- Is de overbevolking van de wereld misschien (mede) oorzaak van alle ellende ?
- Kunnen wij als rijke burgers ons blijven verbergen achter ' wij kunnen er toch niets aan veranderen ' ?
- ....

Onze voorouders hebben dit ook meegemaakt en uiteindelijk door solidariteit een leefbare maatschappij gecreëerd, dus moet het ook in het zuiden lukken !






donderdag 16 april 2015

Donderdag 16 april: klimmen en koopjes


Na vijf dagen sportieve prestaties in een loden hitte, blijven er drie van de twaalf fietsers over om de klim naar de Merapi aan te vatten. Een vroege ochtend voor hen, even langer slapen voor de anderen. Op het programma: een bezoek aan het paleis van de Sultan van Yogyakarta. Van de meer dan 180 sultans die Indonesië rijk is, is hij de enige die ook politieke macht heeft. Hij zou er mee voor   gezorgd hebben dat in zijn sultanaat onderwijs (gratis voor de armen) en gezondheidszorg betaalbaar zijn voor iedereen.
Paleis van de Sultan
 
 
Paleis van de Sultan



Ramayana ballet

Iedereen is gecharmeerd door onze vaardige gids die ons in perfect Nederlands door de mooie paleizen en rijke cultuur loodst. Met een knipoog verzekert ze ons dat de Sultan met spiritueel recht boven zijn onderdanen staat. Hij heeft vijf dochters, zijn opvolging is niet verzekerd. Wie weet een eerste vrouwelijke sultan? Onze gids vraagt ons de groeten te doen aan Suske en Wiske, een vrouw van de wereld!

 
De drukte in de belangrijkste winkelstraat Malioboro kan niet iedereen bekoren, maar we zetten door, op zoek naar het perfecte geschenkje voor het thuisfront. En met de wetenschap dat iedere aankoop de lokale economie steunt. Moeten we even wat verder? Dan maar met de Beçak. Op en top toerist, maar als we één  ding geleerd hebben, dan is het dat dit geen val is voor argeloze bezoekers. Het betekent veeleer rijst op de plank voor de dappere bestuurder en zijn vijf kinderen die op hem rekenen!
Betjak





Even later verpozen we in de oase van rust die ons hotel is. We worden er al gauw vervoegd door de drie klimmers die een extra top kunnen toevoegen aan hun palmares. Respect! Iedereen zonder kleerscheuren van de fiets.  Bedankt God, Allah en de Sultan.
Merapi op het palmares


Bijschrift toevoegen

Niemand zal Java vandaag, vrijdag, onbewogen verlaten. We zijn heel wat miljoenen (roepia!) armer, maar heel wat ervaringen rijker. Wereldsolidariteit, onze partners en de arbeiders hier hebben er twaalf ambassadeurs bij. Daar mag al eens een ‘Bintang’ op gedronken worden.

Ward, Rik, Romain, Ignace, Ivan, Frans, Dirk, Eric, Kris, Luc, Jef en Nico: deze kwb -ers  staan klaar om hun verhalen te delen in een bewogen getuigenis. Zet het rek al klaar, de kans is groot dat ze met de fiets komen. Belgium here we come!

 

 

 
Yogyakarta, vrijdag 17 april, 10u00 plaatselijke tijd.


woensdag 15 april 2015

woensdag 15 april: Borobudur- Yogyakarta


Om 4 uur is iedereen uit de veren om de zonsopgang boven de vulkanen Merbabu en Merapi (actief) mee te maken vanop een uitkijkpunt. De nachtelijke geluiden van insecten, krekels en andere dieren in het dichtbegroeid bos worden stilaan vervangen door het gezang van de vogels. Er zijn flarden wolken die met een wisselend kleurenpallet verlicht worden door de opkomende zon, Matahari – het oog van de dag. Na het ontbijt (uitzonderlijk met messen!) zijn we rond 8 uur klaar voor het bezoek van het Boeddhistische tempelcomplex Borobudur. De gids vertelde in het Nederlands (!) over het leven van Boeddha, over alle hemels en de Nirvana, van de 'stupas'  en onthechting. Maar we zijn vooral te weten gekomen dat Dirk de meest wijze mens van de groep is !?
Rond 10 uur vertrekt de fietscaravan naar Yogyakarta. De hitte van de dag hangt reeds in de lucht. Het parcours loopt over vrij rustige wegen in perfecte staat, gemiddeld dalend maar toch vrij heuvelend. Rond de middag haalt de temperatuur 39C , de groep heeft lood in de benen en vordert langzaam. Maar het einde is in zicht. Rond 13.30 uur springt en deel in het zwembad om af te koelen.
We zijn allen veilig en zonder te veel kleerscheuren terug aangekomen in Yogyakarta. Morgen fietst een dapper groepje 'die-hards' de Merapi op (Jef, Ignace en Romain, begeleid en bevoorraad door Rik). De anderen doen het rustiger aan, met enkele bezoeken aan Yogya.
Vanavond staat cultuur op het programma: Het Ramayana ballet. Hopelijk houdt het ons nog even wakker.





 

Dinsdag 14 april Salatiga – Borobudur, langs de grote vulkanen van Java


Het wordt, althans volgens de GPS- specialisten, een rustige dag met een langzame klim van 5 km en een lange afdaling. Beide voorspellingen blijken te kloppen, maar wat tussen beiden gebeurt is de echte ‘challenge van de schone kleren’. Het begint als de 4 GPS machientjes ons langs een modderpad het bos willen injagen… Een inboorling raad het ons ten sterkste af en daarmee start een dagje steile afdalingen onmiddellijk gevolgd door een klim van +10%. De ronde van Vlaanderen in kwadraat!

Gelukkig is de bevoorrading van Zofia en Dirk van hoog niveau: sportdrank, water, cake, inheemse fruit, boterhammen met kaas. Zodat wij tijdig onze energie en vochtreserves kunnen aanvullen. Alsof de duivel ermee gemoeid is zijn er voortdurend problemen met de fietsen, vooral bij het schakelen. Het team kraakt niet maar de schakels wel! Sterke Jef slaagde er zelfs in om zijn voorvork te breken. Het is onvoorzien de zwaarste rit tot nu toe met +/- 1000 hoogtemeters in tropische omstandigheden.

 

 

we zijn goed bezig









maandag 13 april 2015

maandag 13 april klimmen naar Salatiga

Klaar om te vertrekken

Het heeft een groot deel van de nacht doorgeregend, maar de "kiekens" zaten op kot! Rond 7.40 uur kunnen wij onder een stralende zon vertrekken voor een rit over een geaccidenteerd parcours. Onder begeleiding van een koersdirectrice (eigenaar van het hotel) bezoeken wij eerst de batik- fabriek Merak Manis met ruim 100 werknemers. Hun snelheid en precisie van uitvoering maken indruk!




Tot 10 uur fietsen wij langs het lawaai en de drukte van de ochtendspits. Daarna herademen wij op de rustige wegen van het binnenland. Maar niet voor lang! Rik had een stuk crossparcours in petto met een modderige steile afdaling en een klim Sven Nijs waardig. Niemand bleef op de fiets behalve Jef. Gezien de moeilijkheid van het parcours werd de groep gesplitst. Eerst steile afdaling gevolgd door even steile klimmen daarna hoofdzakelijk bergop door het prachtige Indonesische binnenland. Wat een contrast met de helse drukte van de hoofdwegen.

 

 










Overal ontmoeten we super vriendelijke mensen die altijd weer wuiven, lachen, roepen en ons zelfs van hun middageten laten proeven ondanks hun extreme armoede. (Zo verdienen ze 3.5 euro om een lange dag rijst te planten in de tropische zon.)

zondag 12 april 2015

Acht dagen Indonesië - een impressie

Toet toet! Het eerste wat ons opviel na de landing in Jakarta en het passeren van de pizza… euh visacontrole was het chaotische verkeer. Massa’s brommers, slingerend tussen de auto’s, ware riksja’s en af en toe een verdwaald paard. Miljoenen brommers hebben we al gezien en geroken. Een gekrioel van jewelste, schijnbaar zonder duidelijke regels. En toch: in tegenstelling tot in België straalde het verkeer een vriendelijke rust uit. Geen greintje agressie (ook niet tegenover fietsers), geen gejaagdheid. Iedereen lijkt perfect zijn rol in het verkeer te kennen en de andere weggebruikers hun plaats te gunnen, geholpen door vrijwillige verkeersregelaars. In ons landje zouden de chauffeurs veel van de Indonesiërs kunnen leren.
Iets waar we aan moeten wennen is het links rijden. Over secundaire wegen hobbelen met een veringloze bus – met een crème van een chauffeur – was een avontuur. En als de snelheid er niet uitgehaald werd door een serie  vulkanische kraterputten, dan wel door de eindeloze files. Files die al begonnen waren in Zaventem: door een technisch defect op het drukke moment bij het begin van de paasvakantie lag het “hart van Europa” anderhalf uur plat en misten we (of althans de helft van het “Clean Clothes Challenge” peloton) bijna onze vlucht naar Amsterdam. Het bleek een goede oefening te zijn in geduldig wachtrijen te trotseren en in het beseffen dat het uiteindelijk goed komt.

Rijst, bron van alles. Aan de hand van de rijstprijs kon Mr. Ward ons bijna de hele geschiedenis van Indonesia uitleggen. Ook in deze inleefrijst draaide veel om dit witte nasigoud: ’s morgens rijst (al dan niet met noedels), ’s middags rijst, ’s avonds rijst en als dessert een rijstkoek. Vaak in combinatie met een grote variatie vissoorten en de onvermijdelijke ochtendlijke glorie. Op de eerste fietsdag ving stripheld Ivan zelf de vis die we ’s middags aten.  De ontelbare eetkraampjes langs de kant van zowat alle wegen vielen op, maar onze westerse maag verbood ons wijselijk ons hieraan te wagen.  Exotische fruitsappen dreigden de plaats in te nemen van Duvel. Gelukkig kon Frans tussen zijn 5 dagelijkse verrassingsdutjes regelmatig bintangken. Uit wereldsolidariteit dronken de meeste andere KWB’ers en de helft van WSM een Bintang (620 ml) mee. De gesprekken aan tafel waren regelmatig emotioneel, zelfs tot tranen toe bewogen. Of dat iets te maken had met de pikante peperbombardementen laten we even in het midden.

Tussen het eten door snoven we wat cultuur op. De eerste avond al woonden sommigen een stuk van de Paasviering in de kathedraal bij. Voor de reis was ons verteld dat Indonesië een langgerekte eilandenarchipel is waar je 9 uur voor nodig hebt om van west naar oost te vliegen. Maar die afstanden bleken mee te vallen: op zondagvoormiddag konden we gewoon van Sumatra naar Papoea wandelen in een half uurtje. In Puncak kon miss Nancy een origineel schilderij van een bekende Indonesische kunstenaar op de kop tikken terwijl de rest bijna zelfgeplukte thee dronk.
De meerderheid van de Javanen is moslim, en dat merken we elke nacht. Rond 4u worden we vergast op een gratis concert door een plaatselijke koranartiest die ons lijkt te achtervolgen overal waar we komen op Java.
De roepia roepia vogel deed velen zich even miljonair voelen. De Wi en de Fi  ervoor dat er weinig levensbedreigende digitale afkickverschijnselen zijn.

We hebben het onwaarschijnlijke voorrecht om Ward, de man met de galmende goddelijke stem, mee te hebben als gids. Samen met Michelingids Bismo  begeleidde hij ons feilloos bij onze eerste stappen en trappen op Java.

Uiteraard stond de eerste week van onze inleefreis in het teken van schone kleren. Op het programma stond een evenwichtige mix van ontmoetingen en bezoeken waardoor we op veel aspecten van de complexe arbeidssituatie in de  kledingindustrie een beter zicht kregen.
We leerden uitgebreid de WSM-partners Garteks en KSBSI en YCW (de plaatselijke kajotters) en de vele gedreven mensen erachter kennen  en hoorden hoe ze moesten knokken om in kledingfabrieken binnen te geraken om de vaak penibele arbeidsvoorwaarden  van de werknemers te helpen verbeteren. Dankzij Garteks konden we ook 3 fabrieken bezoeken: een schoenenfabriek die werkt voor Adidas in Serang, een BH-fabriek in Bogor en een sweaterfabriek in Bandung. Alle drie bedrijven die al minstens één belangrijke stap gezet hebben: het toelaten van vakbonden. Toch bleek ook daar nog héél veel voor verbetering vatbaar. Ondanks de vele dankwoorden en bloemetjes die de vakbonden en bedrijfsleiding  elkaar toewierpen waren zelfs in deze bedrijven gesprekken over minimumlonen en overeenkomsten tussen de partijen een héél moeilijke bevalling. Indonesië blijkt een vrij goede wetgeving te hebben, maar die blijken in de praktijk helaas al te vaak dode letter te blijven. De Adidasfabriek waarvan we na een plenair gesprek in een wereldrecordtijd van 5 minuten een klein deel van één productiehal mochten bekijken zag er piekfijn uit, maar de stress en werkdruk was van de gezichten van de werkneemsters te lezen. In de andere twee bedrijven mochten we vrij en zo lang we wilden rondlopen. Het gebrek aan veiligheid op de werkvloer in de BH-fabriek deed sommigen net niet flauwvallen. Bij de sweaterfabriek, een familiebedrijf leerden we nog een aantal andere aspecten kennen, zoals de delocalisering naar lage loonlanden (jawel, ook hier!).

We konden ook spreken met de ILO (International Labour Organisation) in Jakarta. We kregen toelichting over hun Better Work Indonesia Project (BWI). Volgens sommigen kan dit ILO-werk een belangrijke aanvulling zijn op het mobiliserend basiswerk van de vakbonden, vooral wat betreft technische knowhow op de werkvloer, beleidsondersteuning en  het op de vingers tikken van overheden die zich niet aan internationale arbeidsregels houden. Anderen waren meer sceptisch over de aanpak van ILO in dit BWI en zagen hier niet direct een meerwaarde in om tot meer waardig werk te komen.

Eén van de meest indrukwekkende momenten was een avondlijk bezoek aan textielarbeiders thuis. Een deel daarvan was ontslagen in een kledingfabriek omdat ze het lef hadden om te protesteren tegen de uitbuiting en de onwaardige omstandigheden waarin ze moesten werken. Door deze getuigenissen kregen we een onthutsende blik achter de schermen van fabrieken waar wij zelf nooit binnen konden raken. De verontwaardiging in onze groep was groot. De bij ons al sterk aanwezige overtuiging dat we ook in België allemaal onze nek moeten uitsteken om consumenten en merken meer bewust te maken en te overtuigen van de letterlijk levensbelangrijke noodzaak van goede werkomstandigheden bij de mensen die onze kleding maken groeide met de minuut.

Intussen zitten we op de velo en maken we zoveel mogelijk lawaai voor schone kleren. Toet toet!

Zondag 12 april: tweede fietsrit: van Yogyakarta naar Solo

Voor zonsopgang zorgt een flinke regenbui reeds voor verkoeling in Yogyakarta. Rond 7u20 vertrekken wij, via de groepsfoto, onder een stralende zon voor een afstand van ongeveer 90 kilometer: een bijna ‘biljart’ parcours. Na 1,5 uur bereiken we de Hindoe-tempel  Prambanan.

We vragen aan Brahma, Shivu en Vishnu een zorgeloze fietsdag. Dat was nodig, want er volgen 15 kilometer langs de zeer drukke hoofdweg richting Solo. Onderweg bezoeken we een retro-suikerfabriek uit de Hollandse periode (1860)die nog steeds in productie is n aangedreven wordt door stoommachines.
De door Zofia prima verzorgde picknick wordt door iedereen gesmaakt. Na het verlaten van de hoofdweg volgen we steeds rustiger wegen, met zoals het past op deze dag een ‘Paris-Roubaix’ strook van bijna twee kilometer.
Na een oponthoud voor een lichte bui geven enkele kilometers verder alle fiets-gps en het op en moeten we enkele keren de weg vragen.
Ook de Hindoe-goden laten ons in de steek want opeens valt het water met bakken uit de lucht. Twaalf waterkiekens bereiken rond 15u30 het hotel in Solo.
We verwennen onszelf met een massage. Voor velen onder ons de eerste keer, maar het heeft deugd gedaan!

Iedereen kent zijn plaats in het verkeer en is hoffelijk...




zaterdag 11 april 2015

Zaterdag 11 april: eerste fietsrit: van Yogyakarta naar de zee en terug


Na enig knutselwerk zijn de MTB fietsen bedrijfsklaar gemaakt. Om 7u30 staan twaalf geoliede fietsen en lichamen klaar voor een tocht van 90 kilometer naar het vissersdorp Parangtritis aan de Indische Oceaan. Zon en 25°C! Het is wel even wennen om links te rijden. Gelukkig is er niet te veel verkeer op zaterdag. Een smal steegje steil bergaf, gevolgd door een dito bergop zorgt voor de eerste moeilijkheden. Een paar kwb’ers slapen nog en vergeten een versnelling lager te schakelen. Iedereen van de fiets en te voet tot boven. Op de eerste helling type ‘Vlaamse Ardennen’ gaat Ivan in de aanval, maar het wordt een ‘chasse patate’. Enkele derailleurs en tandwieltjes slaan over op de hellingen, maar we geraken toch om 10u30 in Parangtritis waar we worden opgewacht door een vertegenwoordigster van de vakbond voor informele werkers en werksters en een vertegenwoordigster van de nieuwe vakbond voor huispersoneel. Zij werken voor minder dan 70 euro per maand.

Ivan koopt een grote vis aan een vissersboot die net het strand opvaart, wellicht om zich te excuseren voor zijn ‘chasse patat’.
Een zware bliksemschicht en donderslag geven het startschot om terug te keren, waarna het lichtjes begint te regenen. Regenvestjes zijn te warm en dus iedereen nat bij 26°C. Maar dat is veel beter dan 35°C met zon. De wegen zijn even goed als de sfeer in de groep, enige minpunt zijn de vele giftige rookpluimen van plastic- en afvalverbranding langs de weg.





Vrijdag 10 april: treinreis naar Yogyakarta (450 kilometer)

 
6u15. Klaar voor een dagje trein naar Yogyakarta. Vertrek 7u20, aankomst 15u20. Eventjes stress omdat  de pick up voor het vervoer naar het station niet tijdig opdaagt. Het ‘executive ticket’ kost amper 222.000 Roepiah (16 euro), lunch inbegrepen. Het rijtuig, waarin alle blanken bij elkaar gezet zijn,  wordt bewaakt door twee veiligheidsmensen om te vermijden dat verkopers de trein opspringen in de stations. Er is slechts één spoor, tegenliggers kruisen elkaar in de stations. Het eerste uur rijden wij door eindeloze vlakke rijstvelden. Daarna door een wisselend landschap met bergen en een weelderige plantengroei: palmbomen, varens, bananen, rijstvelden. De vele dorpjes gunnen ons een blik op het leven op het platteland. De laatste 150 kilometer zijn het hoofdzakelijk rijstvelden. Ward legt ons uit dat er geen seizoenen zijn: het ene veld wordt omgeploegd, het andere in volle bloei, op het volgende zijn de boeren aan het oogsten en dorsen.

Ons hotel Petimas is het centrum van Yogyakarta is een oase van rust – de oproepen tot gebed en overvliegende vliegtuigen niet meegerekend. Een verkoelende binnentuin, kleurrijke orchideeën en … een verfrissend zwembad.



 
 




 


donderdag 9 april 2015

Donderdag 9 april: Just Work & Social Protection for all young workers

De titel van de blog verwijst naar de slogan van een jonge vakbondsorganisatie: PPMP ( = aandacht voor jonge werknemers in Indonesië).
De organisatie streeft naar het naleven van de arbeidswetgeving die door 33 grote bedrijven in de buurt genegerd wordt ( KAHAGroup).
Na een 2 uur durend overleg kopen alle KWB  en WS leden een schone T-shirt die door ontslagen leden van PPMP geproduceerd werd met de slogan ' Just Work & Social Protection for all young workers'.

De voorzitter van PPMP (YCW Indonesië) Nanang
 
 

 

Hetzelfde doel WS en PPMP
We are connected!
 
Na de lunch bezoeken wij de PT Cipta Griya fabriek, die volgens directie én vakbonden de Indonesische wetten correct naleeft, maar de bestellingen verminderen onder druk van de concurrentie uit oa Bangladesh en China....De installaties zijn duidelijk aan vernieuwing toe.






Ze produceren ook voor Europa