6u15. Klaar voor een dagje trein naar Yogyakarta. Vertrek
7u20, aankomst 15u20. Eventjes stress omdat
de pick up voor het vervoer naar het station niet tijdig opdaagt. Het
‘executive ticket’ kost amper 222.000 Roepiah (16 euro), lunch inbegrepen. Het
rijtuig, waarin alle blanken bij elkaar gezet zijn, wordt bewaakt door twee veiligheidsmensen om
te vermijden dat verkopers de trein opspringen in de stations. Er is slechts
één spoor, tegenliggers kruisen elkaar in de stations. Het eerste uur rijden
wij door eindeloze vlakke rijstvelden. Daarna door een wisselend landschap met
bergen en een weelderige plantengroei: palmbomen, varens, bananen, rijstvelden.
De vele dorpjes gunnen ons een blik op het leven op het platteland. De laatste
150 kilometer zijn het hoofdzakelijk rijstvelden. Ward legt ons uit dat er geen
seizoenen zijn: het ene veld wordt omgeploegd, het andere in volle bloei, op
het volgende zijn de boeren aan het oogsten en dorsen.
Ons hotel Petimas is het centrum van Yogyakarta is een oase
van rust – de oproepen tot gebed en overvliegende vliegtuigen niet meegerekend.
Een verkoelende binnentuin, kleurrijke orchideeën en … een verfrissend zwembad.
Gisteren weer geen blog gezien, vandaag dan weer twee... Zal wel aan de afstand liggen zeker ? Maar wat een heerlijk land om te zien. Blijkbaar minder om er in te leven en te werken. Toch zien alle mensen er opgewekt en blij uit. Misschien is dat wel de voornaamste les voor ons?
BeantwoordenVerwijderen